Rozdział 3

Cholera.

Wspominałam o tym, że nienawidzę mojej rodziny?

 Jeśli nie to powtarzam to jeszcze raz-nienawidzę jej.

Że niby, co innego mogłam zrobić jak się nie zgodzić na to cholerne zaangażowane spotkanie?

 Nic. No właśnie.

 Postanowiłam wstać z tego cholernie wygodnego łóżka, bo wiedziałam że im dłużej będę to przeciągać tym gorzej. Podniosłam się narzucając na siebie siwy sweter przed kolana, czarne rurki i białe conversy. Wzięłam z półki pozytywkę i wyjęłam  z niej mój srebrny łańcuszek. W szkatułce pod łańcuszkiem leżało coś jeszcze, stare zdjęcie, jeszcze z czasów gimnazjum, miało pozaginane rogi i wyblakłe kolory. Wyciągnęłam je i spojrzałam na fotografię wspominając czasy, kiedy chłopak o niesamowitych zielonych oczach i cudownym uśmiechu, wniósł do i tak już słonecznego dnia jeszcze więcej blasku, a potem przerażające tornado, które powoli próbowało mnie zniszczyć.

Zabrałam to zdjęcie ze szkolnej gabloty. Pamiętam ile szumu było o to jedno zdjęcie, ale nikt nie zorientował się, że to byłam ja.

***

Zeszłam na dół tym samym dając znak, że podjęłam decyzję. Niezgodną z moim sumieniem, ale podjęłam ją.

Rodzicielka siedziała w salonie oglądając jakiś ckliwy serial, w którym główna bohaterka uciekała od wyjawienia prawdy, że zdradza swojego męża. Ckliwe, ale prawdziwe.

- Będzie czekać w parku. Mam nadzieję, że nie stchórzysz. - moja mama spojrzała na moją twarz z pogardą. Miała w dupie to co czuję, czy jest mi z tym dobrze, że idę na jakieś gówniane spotkanie z obcym chłopakiem, że jestem bita przez cholerne fanki Alexis, że nie mogę normalnie wyjść na zewnątrz, bo napadają na mnie wrzeszczące nastolatki.

Zresztą, ona sama coś ukrywała przed całą rodziną, a mnie traktowała jak dodatek do tego śmiesznego życia. Dla niej było to oczywiste, że jeśli chłopak jest przystojny i ma kupę kasy to musi być w rodzinie. Nie rozumiałam jednego. Jeśli uwielbia tak chłopaków milionerów to dlaczego sama nie pójdzie na to spotkanie? Byłam pewna, że zdradzała ojca, kiedy wyjeżdżał na spotkania biznesowe.

- Tak idziesz ubrana?- ojciec natychmiastowo zlustrował mnie z góry na dół na co ja w końcu musiałam się odezwać.

-Może dlatego, że nie chce iść na żadne spotkanie i nie będę się jakoś specjalnie dla tego kogoś ubierać? – powiedziałam sarkastycznie narzucając na siebie płaszcz.

-Przestaniesz?! – podniósł głos ojciec coraz bardziej się niecierpliwiąc.

- To wy przestańcie! – wyszłam już nie racząc nic mówić na pożegnanie. Istna masakra.

*** Wspomnienie***

- Mamo nie chcę przyjaźnić się z tym chłopakiem! Mam już szesnaście lat i sama chcę wybierać sobie przyjaciół! – krzyknęłam tupiąc nogą ze złości.

- Będziesz robiła to co ja ci powiem, Młoda Damo. – powiedziała nawet na mnie nie patrząc.

- Nie chce się z nim przyjaźnić! Moim przyjacielem zawsze zostanie Harry bez względu na to co powiesz!  - jej dłoń z mocnym impetem wylądowała na mojej twarzy.  Piekło.

- Zapomnij  o tym chłopaku!

***Koniec wspomnienia***

Siedziałam w parku na ławce. Oczywiście nie obeszłoby się od zaczepek przechodzących gapiów.

Jestem pewna, że to jakiś oszołom, brzydki i w dodatku głupi. W ogóle to nie powinno być na odwrót?!  To on powinien tutaj od dziesięciu minut siedzieć i czekać na mnie, nie ja. Postanowiłam, że jeśli nie pojawi się w przeciągu dwóch minut to sobie pójdę.

- Stella Madison? - Odwróciłam się nagle, a moim oczom ukazała się wysoka postać mężczyzny. Stanął naprzeciwko mnie i błądził oczami po moim całym ciele przyglądając się z zaciekawieniem. Miał czarne włosy lekko potargane. Powiedziałabym, że wyglądał jakby właśnie skończył uprawiać dziki seks, ale podejrzewałam, że były one tak po prostu ułożone. Ciężko mi było się przyznać przez samą sobą, ale podobało mi się to. Wyglądał sto razy lepiej niż sobie go wyobrażałam. Momentalnie poczułam się onieśmielona. Jego oczy były tak magnetyzujące, że pewnie nie jedna dziewczyna się w nich zatraciła. Linia jego szczęki była idealnie zarysowana, a wyraźne kości policzkowe aż zapierały dech w piersiach.Urwałeś się z kosmosu, koleś?!

Przeniosłam wzrok z jego twarzy na resztę jego postury. Perfekcyjnie szerokie ramiona, postawna sylwetka, a ruchy pełne gracji, gdy podszedł bliżej mnie. Wyglądał bardzo formalnie i aż wstrzymałam oddech, gdy złapał ze mną kontakt wzrokowy. Oblizał wargi i przeczesał swoje kruczoczarne włosy do tyłu. Nigdy wcześniej go tu nie widziałam, może nie jest stąd?

 Moje usta ułożyły się dokładnie w literę „O”, kiedy powtórzył raz jeszcze moje imię. Zdążyłam dostrzec, że jest bardzo dobrze zbudowany i już domyśliłam się, że na pewno solidnie ćwiczy. Jego ciemne oczy skanowały mnie z taką samą uwagą, jak moje skanowały jego. Naprawdę myślałam, że będzie to jakiś brzydal i oszołom. Cóż za pomyłka…

- No…no! – wyjąkałam. Co się ze mną dzieje, do cholery jasnej?!  

Siedziałam na ławce cała osłupiała nie wiedziałam, co powiedzieć i jak się zachować.

Chłopak bezczelnie mi się przyglądał.

Pochylił się lekko w moim kierunku, a jego zapach momentalnie wypełnił moje nozdrza. Czułam od niego dym papierosowy wymieszany z wonią jego zapewne drogich perfum.

- Idealnie. Nazywam się Joe Jonas. Mam nadzieję, że się zaprzyjaźnimy. – Powiedział ochrypłym głosem. Wpatrywał się chwile w moje oczy, po czym chwycił moją dłoń na wysokość swoich ust. Jego pełne wargi, zetknęły się z moją skórą i musnęły moją rękę.

Przełknęłam z ledwością ślinę. Nie rozumiałam mojego irracjonalnego zachowania.  

Opuścił moją dłoń i ruszyliśmy w głąb parku. Cisza towarzyszyła nam przez cały czas i robiła się nie do wytrzymania.
- Chcę cie poznać – wypalił nagle.
- Ale ja może nie chce żebyś mnie znał.
- Dlaczego?
- Bo uważam, że to „zaangażowane” spotkania są bez sensu.

- A ja myślę, że są całkiem ciekawe. Miałem takich już kilka i za każdym razem myślę tak samo. Mam totalnie gdzieś takie spotkania zaangażowane przez moich rodziców, ale nie mam żadnego wyboru. Nie mogę się im sprzeciwić. Jestem prezesem korporacji mojego ojca i sieci jeszcze mniejszych firm. Gdybym się nie zgodził na takie jebnięte spotkania, stracił bym wszystko. Dlatego poświęć mi pięć minut swojego życia, a potem znowu wymyślę jakąś wymówkę, że jesteś jak inne dziewczyny, czyli łatwe i cię nie chcę. – wybuchłam mu śmiechem w twarz. Co on powiedział?!

- To że masz ładną buźkę nie znaczy, że znasz mnie lepiej niż ja sama. Nie jestem łatwa.
Odwróciłam się plecami od chłopaka i ruszyłam w stronę domu, ale nie dawał za wygraną. Złapał mnie za nadgarstek i odwrócił także praktycznie wpadłam w jego twardy tors.

- Nie mówię, że jesteś łatwa, po prostu będę musiał to wmówić moim rodzicom, którzy są napaleni wręcz na ciebie. Mój ojciec chce nawet wciągnąć do NASZEJ branży TWOJĄ matkę. Po co? Nie mam pojęcia. – wycedził powoli każde słowo, jakby chciał mieć pewność, że wyryje je w mojej świadomości. Odeszłam parę kroków w tył.

- Czy ty sugerujesz teraz, że moja matka może mieć romans z twoim ojcem? – przeszłam do sedna sprawy.

- Nie wykluczone. - Jego głos był hipnotyzujący, ale wyraz jego twarzy pozostawał niezmienny. Zero emocji. Dziwny typ.

- Emmm…. Powiedźmy, że nasi „rodzice” mają ze sobą romans. To, co my niby mamy z tym zrobić? – zapytałam zmuszając się do grzecznego tonu.

- Nadal nic nie rozumiesz? Mój ojciec to wielka szycha na świecie. Wiesz, co się stanie jak dowiedzą się o tym media, moja matka? Po prostu porozmawiajmy i spróbujmy to jakoś rozwiązać. - zmarszczył brwi.

- Dobra niech będzie. Tylko proszę bez ckliwych tekstów. - Potrząsnął głową z tym zimnym półuśmieszkiem. Pewnie kawał drania z niego.

- Chodźmy do kawiarenki. Wszystko ci opowiem. Nie daleko jest mój samochód. - jego głos był ostry i lekko ochrypły.

Intrygujący facet, nawet bardzo…  i władczy.

-  Chodź. - chwycił moją rękę i pociągnął mnie lekko w swoją stronę. Czy on mi rozkazał? Zachwiałam się starając opanować szybko równowagę, kiedy stanęłam na chodniku. Podtrzymał mnie w miejscu i nieco wyprostował moją sylwetkę. Starałam się na niego nie patrzeć, no ale nic nie mogłam na to poradzić! Jego oczy odnalazły moje, a ja nie odwróciłam wzroku. Chłodny uśmiech wymalował się na jego ustach, kiedy złapał mnie za dłoń. Zdezorientowanie wymalowało się na mojej twarzy.
- Coś nie tak? - spojrzenie kompletnie pozbawione wyrazu omiotło moją twarz.
- Wszystko okey, możesz mnie puścić?

- Mogę, ale nie chcę. - wymamrotał mocniej ściskając moją dłoń.
-  Nie pozwalaj sobie. - Wyrwałam rękę z jego uścisku i usłyszałam pozbawiony emocji śmiech, który znowu przyprawił mnie o ciarki.
-  Wiedziałem, że jesteś z tych… - uniósł brew z  nikłym rozbawieniem na twarzy.
- Jakich „TYCH”?! - zmarszczyłam czoło.
- No z tych trudniejszych- przerwał mu jego własny chichot.  Był onieśmielający, a jednocześnie mroczny. Co to za typ?!

Chłopak wyciągnął kluczyki i nacisnął jakiś guzik. Samochód zamigotał światłami i usłyszałam jakieś mechaniczne piknięcia.

Doszliśmy do czarnego mercedesa. Tylne szyby pojazdu były przyciemniane.

Czuć było kasę od tej fury z daleka jak i od właściciela.
Potrząsnął głową z tym zimnym półuśmieszkiem i podszedł do drzwi od strony pasażera. Otworzył je i gestem ręki zaprosił mnie do środka.
- Masz zamiar dzisiaj wsiąść? - zapytał.
- Nie, ale zgodziłam się pojechać do tej kawiarenki, więc głupio odmówić.
- Naprawdę? - uniósł brew, a jego głos nie skrywał, ani krzty zdziwienia – Więc widzę, że masz całkiem dobre maniery, Panno Madison.

- Przestaniesz ze mną flirtować? - fuknęłam pod nosem i założyłam ręce na piersiach.
- Wybacz. Możesz wejść do samochodu? - jego wyraz twarzy był stały i starannie wymawiał każde słowo, dobitnie, poważnie.
Stałam w miejscu. Nie mogłam się ruszyć, bo moje ciało przeszył dziwny dreszcz. Mój głos uwiązł w gardle, nie mogłam mówić. To dziwne uczucie w niewytłumaczalny sposób przyciągało mnie do niego.

 Stella, co się z tobą do cholery dzieje?!
Kiedy w końcu podniosłam wzrok wyglądał na zdenerwowanego.

- Obiecuje, że nie będę już tego robić. A teraz, wejdź do samochodu.

 Stałam w miejscu jeszcze przez kilka sekund, po czym ruszyłam w stronę auta. Złowieszczy uśmiech rozciągnął jego usta, gdy wsiadłam do środka. Pochylił się lekko, opierając  o samochód, tak  że nasz wzrok spotkał się na jednakowym poziomie. Oddech ugrzązł mi w gardle, kiedy jego ciemne tęczówki znalazły się… blisko. 

Boże, jest cholernie…. pociągający!
- Przestań się peszyć, przecież obiecałem, że więcej tego nie zrobię. - zamknął drzwi i obserwowałam jak omija samochód i idzie w stronę drzwi kierowcy.

Dziwny facet...

**********************************************

Napisałam next... W KOŃCU. 

Boże , tłukłam się z nim bite 4h, ale w końcu JEST! 

Next dam za parę dni. 

Mam nadzieję, że zostawicie po sobie komentarz. 

To serio pomaga mi w pisaniu rozdziału. 

Jeśli chcecie wiedzieć, jak wygląda Joe to wejdźcie tutaj: GŁÓWNI BOHATEROWIE. 

Do następnego, YOLO