Rozdział 16

„Żaden dzień się nie powtórzy,

nie ma dwóch podobnych nocy,

dwóch tych samych pocałunków,

dwóch jednakich spojrzeń w oczy ...”

***

Obudziłam się wcześnie, bo pierwszy raz od dłuższego czasu przyśnił mi się koszmar. Zazwyczaj śniłam o Harrym. Przypominały mi się sytuację, w których czułam się tak szczęśliwa, że nie chciałam otwierać oczu by wrócić do rzeczywistości. Jednak ten koszmar rozpływał się w mojej podświadomości, a wrażenie lęku utrzymywało się jeszcze przez dłuższą chwilę. Leżałam z zamkniętymi oczami, bo aż wstyd przyznać, ale każdy cień w półmroku pokoju wydawał mi się straszny. Przekręciłam się na drugi bok, starając się zasnąć, ale moje ciało jakby rwało się do wstania, zejścia na dół i zjedzenia płatków z mlekiem. Przezwyciężając chory strach, wstałam, jednak zamiast do kuchni, weszłam do łazienki i przekręciłam od środka klucz. Zrzucając z siebie spodenki i t-shirt przekręciłam kran, po czym weszłam pod prysznic, który idealnie potrafił mnie obudzić nad ranem, rozluźniając mięśnie i delikatnie muskać mnie strumieniami wody po plecach. Po jakimś czasie, kiedy letnia woda pozwoliła mi się do końca przebudzić, owinęłam się ręcznikiem i stanęłam przed lustrem patrząc na moje ciemno-bursztynowe oczy, które wyjątkowo wyglądały dziś na mniej zapuchnięte niż zwykle.
Pomalowałam rzęsy i delikatnie pociągnęłam wargi delikatną pomadką, praktycznie identyczną jak odcień mojej skóry. Uśmiechnęłam się do odbicia w lustrze, bo wyglądałam o wiele lepiej niż przed porannym prysznicem. Wchodząc z powrotem do pokoju podeszłam do szafy i wyjęłam z niej czarne legginsy i jakąś luźną koszulkę. Nie miałam na dziś żadnych planów, dlatego postanowiłam ubrać się w miarę wygodnie. Za oknem powoli się przejaśniało, widziałam jak obrzeża miasta powoli budzą się do życia. Po chwili zeszłam na dół i wyciągnęłam mleko z lodówki i zalałam nim płatki, które jadłam zawsze na śniadanie. Pomyślałam, więc że dzwonienie do Carl nie ma najmniejszego sensu, bo wiedziałam, że i tak nikt nie zna dokładnego pobytu chłopaka. Byłam więc skazana na kolejny, samotnie spędzony dzień. Jednak zamiast wrócić na górę, do pokoju, nałożyłam moje tenisówki i wyszłam z domu, zaciągając się rześkim, porannym powietrzem. Zamknęłam drzwi na klucz i schowałam go do kieszeni bluzy, którą narzuciłam na siebie kiedy poczułam lekki wiatr. Skierowałam się w stronę mostu, a właściwie wzniesienia leżącego niedaleko niego. Niestety, czułam że nie jestem sama. Odwracając się zauważyłam małą dziewczynkę. Miała niebieskie jak niebo oczy, blond włosy, a jej okrągła buzia umorusana była, jak jej podarta różowa sukienka. Powoli podeszłam do dziewczynki i przysiadłam się tuż obok niej.

Mała Nieznajoma spojrzała na mnie, a na jej twarzyczce namalował się cień zmartwienia.

- Dzień dobry. – powiedziała piskliwym głosem.

- Dzień dobry. – uśmiechnęłam się. – co tu robisz?

- Uciekam w świat marzeń, bo ten prawdziwy świat jest koszmarny! -  powiedziała z lekkim grymasem na twarzy. 

- Nie wątpię w to… - westchnęłam. - jesteś tu sama? gdzie twoi rodzice?

Dziewczynka wstała i zaczęła się rozglądać.

- Jestem tu z moim przyjacielem. Wiesz kiedyś był moim idolem. Niestety nie widzę go w pobliżu. Widocznie poszedł znaleźć nam coś do jedzenia na kolacje.

- Oh… - do moich oczu napłynęły łzy.

Dziewczynka, widząc to położyła na moim policzku drobniutką rączkę.

- Czemu płaczesz?

- Bo przykro mi, że nie masz normalnego dzieciństwa.

- Pieniądze... Nie zawsze one prowadzą do szczęścia, czasem potrzebna nam jest tylko jedna osoba, aby nasze życie doprowadziło nas na skraj obłędu psychicznego.  – otworzyłam buzie w niedowierzaniu. Jak ośmioletnia dziewczynka może być taka mądra?!

- Jesteś niesamowita! Mogę wiedzieć jak masz na imię?

- Melody…

- Masz piękne imię, Melody. – uśmiechnęliśmy się równocześnie, gdy w pewnym momencie dziewczynka poderwała się i zaczęła biec w stronę jakiegoś cienia.

- Muszę już iść! Dziękuję za wszystko! – biegła machając.

Melody POV*:

- Harry! – rzuciłam się w jego ramiona. – poznałam dzisiaj fajną dziewczynę.

- To dobrze, zbierajmy się do domu. Kupiłem trochę jedzenia.

Stella POV:

Weszłam do domu i ku mojemu zdziwieniu Joe siedział przy stolę z Caroline. Dziewczyna widząc mnie w progu odsunęła pośpiesznie krzesło i przytuliła mnie z taką siłą, że z ledwością mogłam oddychać.

- Witaj, Stella! – ucałowała oba moje policzki.

- Hej, Carl! Miło, że w końcu mnie odwiedziłaś. – uśmiechnęłam się szeroko.

- Mamy dla ciebie wiadomość. – jej mina z poważniała.

Usiedliśmy ponownie przy dębowym stoliku.

- Jedziemy w pewne miejsce. Musisz tylko zachować cierpliwość, okey?

- No rozumiem, a powiecie mi w jakie miejsce? – zapytałam.

***

 Coś do posłuchania :)

Pojechaliśmy do kawiarni w odludnej części miasta. Para przygłupów zostawiła mnie samą w tym cuchnącym od potu budynku. Zdziwiłam się, że nikogo nie było tylko jedna obsługująca osoba przy ladzie. Kiedy dźwięk zamykanych ciężkich drzwi zabrzmiał w kawiarni, nawet nie zwróciłam na to większej uwagi, może jednak ktoś tu przychodzi. Podniosłam dłoń do twarzy i odgarnęłam z niej kilka opadających pasemek.

- Proszę filiżankę zielonej herbaty.
Kiedy usłyszałam ciężkie kroki na skrzypiącej posadzce, zakłócające melodię cicho lecącej z głośników piosenki. Poczułam coś dziwnego. Uczucie, którego dawno nie zaznałam.
-  Witaj, Stello.
Zamarłam słysząc powitanie, które obudziło stado motylków w moim brzuchu, wypowiadane ochrypłym głosem przez chłopaka z burzą loków na głowie. Dolna warga zadrżała mi niebezpiecznie, a żołądek prawie wywrócił się na drugą stronę. Podniosłam dłoń do ust starając się powstrzymać łkanie.
- Harry…

Mój głos był niewiarygodnie cichy. Krew zaczęła krążyć mi tak szybko, że jej puls słyszałam w uszach. Zaschło mi gardle, a oddech stał się nierównomierny. Chyba jednak jeszcze nie byłam gotowa na spotkanie z nim twarzą w twarz.

Był ubrany w ciężki ciemny płaszcz, co wydało mi się dziwne, gdyż Harry nigdy się tak nie ubierał. Chronione rękawiczki z jednym palcem, dłonie zwisały po obu jego bokach. Oczy nie skrywały ani śladu zaskoczenia, a jedynie tylko bystry błysk strachu, ale nie to było najgorsze. On był wychudzony, zarośnięty i mogłabym nazwać, że wyglądał wręcz jak bezdomny. Jedynie, co się nie zmieniło w jego wyglądzie to te same zielone oczy.

Poczułam przeszywającą pustkę w żołądku.

-  Kazano mi się z tobą spotkać, więc jestem. Czemu…

- Nie wiem od czego zacząć.- przerwałam mu, czując rosnącą panikę.

Mój głos był ochrypły i zmęczony. Zmarszczył czoło.

- Dlaczego się nie odzywałeś...?!

- To nie po to przyszedłem, żeby ci się tłumaczyć. – odpowiedział oschle

- Więc, po co przyszedłeś?

- To tylko po to, żebyś dała mi spokój. A ty po co tu jesteś?

 - Żeby upewnić się, że wszystko u ciebie w porządku.

- Nie jest jak widzisz, dzięki za troskę.

Odwróciłam na moment od niego wzrok. Jego wyraz twarzy jasno dał mi do zrozumienia, jak bardzo nienawidził tego, że go szukałam.

- A u ciebie wszystko w porządku? 

- Co? - odpowiedziałam.

- Twoja twarz wygląda inaczej.

Dłoń Harrego sięgnęła do mojego policzka, tylko po to, żeby moje całe ciało momentalnie się spięło, a oczy zaszkliły. Refleks zmusił mnie do dystansu, obrony przed potencjalnymi, nieodwracalnymi szkodami wywołanymi jego dotykiem.

Łzy w końcu popłynęły po moich policzkach.

- Chyba nie da się mnie naprawić - przyznałam.

Wyobraź sobie, że co drugie bicie mojego serca, należy do Ciebie.

Harry POV:

Smutno potrząsnęła głową i poczułem się tak, jakby moje ciało nie godziło się więcej oglądać tego jak płacze. Chwilowo zwalczyłem moje beznadziejne przekonania na bok, które i tak nadal trzymały mój umysł jako zakładnika i wziąłem ją w ramiona. Jej dłoń oplotła mój kark. Wtuliłem głowę w zagłębienie między jej szyją, a ramieniem, dotykając suchymi ustami jej ciepłej skóry.

- Musisz być szczęśliwa, ale beze mnie. - wyszeptałem. 

Poczułem jak przechodzi ją dreszcz, razem z następną falą łez. Czułem jak całowała mnie po linii szczęki i policzku. Szczęście, które mogłem upoić się chociaż przez chwilę, zostało mi odebrane, kiedy odstawiałem ją na ziemię. Chwila ostatnich spojrzeń w oczy i już tylko patrzyłem jak odchodzi.

***

Wróciłem do tej przeklętej nory i rozpaczałem. Nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Osunąłem się przy kafelkowym piecu i usiadłem na zimnej ziemi, przyciągając kolana do klatki piersiowej. To nigdy nie miało tak wyglądać. Powinienem był o nią walczyć.

Może nie jest jeszcze za późno?

* MelodyPov- tylko w tym rozdziale jest z jej perspektywy. 

Jej podobizna: Melody

******************************

Witam Was! 

Tak wiem, trochę spóźnienia ale nie miałam wgl weny. Jestem trochę zszokowana że powiadomiłam 90 osób a skomentowało poprzedni rozdział tylko 14.  Dlatego każdy kto chce być informowanym pisze: CHCE BYĆ INFORMOWANA do http://ask.fm/ESStillLoveHarryStylesFanFiction, gdyż nie którzy przestali  czytać tego bloga a nie którzy czytają, ale nie komentują. 

Dlatego proszę aby każdy kto PRZECZYTA ten ROZDZIAŁ niech zostawi po sobie KOMENTARZ. 

Z góry dzięki.