Rozdział 1

„To tak, jakbyś krzyczał,
ale nikt Cię nie słyszy.
Czujesz się zawstydzony,
że ktoś może być tak ważny,
że bez niego jesteś nikim.
Nikt nigdy nie zrozumie, jak bardzo to boli.
Czujesz się tak beznadziejnie,
ale nic nie może Cię ocalić.
A kiedy jest już po wszystkim,
niemal pragniesz, żeby te wszystkie złe rzeczy powróciły,
bo razem z nimi przyjdą też dobre.”

 Rok później..

We  śnie byłam szczęśliwym dzieckiem, szłam wąskim pasem plaży. Moje nagie stopy były mokre od przesiąkniętego wodą piasku. Powietrze wypełniał zapach wody morskiej, śmiech i krzyki dzieci. Morze spokojnie falowało. Widziałam siebie jakby z oddali. Miałam na sobie za dużą sukienkę. Dół ciągnął się po ziemi. Piasek wchodził między palce u stóp a długie, ciemne loki kleiły się do karku. Niebo było bezchmurne i błękitne, a słońce rozgrzewało bezlitośnie moją skórę. Ale moje ciało zadrżało, idąc w stronę zamazanej postaci, którą widziałam przed sobą.

Gdy się zbliżyłam, postać nagle stała się wyraźna jakbym wyostrzyła aparat fotograficzny. Moje serce zabiło. To był przyjaciel mojego brata- Harry.

- Stella, co tu robisz sama?  - spytał mnie, a ja poczułam gorąco na moich policzkach. Był ode mnie starszy o całe pięć lat. Mama z tatą mówili, że jestem dla niego za młoda, ale moje małe serduszko mocniej biło, kiedy stał w pobliżu. Zapytałam się mamusi, co to takiego, ale nie chciała odpowiedzieć. Powiedziała, że jestem na to za młoda i mam się zająć lalkami a nie chłopcami.

- Biegam… - wyszeptałam oglądając z zaciekawieniem jego zielone jak trawa oczy.

- Daj rączkę, zaprowadzę cię do domu. – wyciągnął swoją długą dłoń w moim kierunku. Nieśmiało złapałam za nią. Była delikatna i cieplutka.

- Harry…? – pociągnęłam za jego dłoń, by na mnie spojrzał.

- Hymm? -  chrząknął.

- Harry, wytłumaczysz mi coś, bo jak pytam mamę to zawsze mówi, że „Masz zająć się lalkami,  a nie chłopcami!” – powiedziałam naśladując głos matki.

- Więc, chodzi o chłopca.. Zapytaj mnie, spróbuję odpowiedzieć. – uśmiechnął się ukazując dołeczki.

- Dlaczego ja też ich nie mam? – zapytałam z ponurą miną.

- Ale czego? – stanął naprzeciwko mnie. Byłam tak mała, że musiałam wysoko podnieść głowę.

- Zniż się… jeszcze…. Jeszcze…. Jeszcze…

- Rany, ile jeszcze mam się schylić, już klęczę? – uniósł lekko brwi.

- Tego! – palcem wskazującym dotknęłam jego dołeczek w policzku. To było takie cudowne. Co to za uczucie?

- Hahahahaha! – jego melodyjny chichot rozszedł się po mojej głowie.

- No dobrze, mała. Powiedz mi o co chcesz mnie zapytać. – poczochrał moje włosy, a ja wzięłam głęboki oddech.

- No bo… kiedy przechodzę obok takiego chłopaka, to tutaj… - wskazałam małym paluszkiem na  klatkę piersiową. – to kopie mnie tak mocno, że czasami nie mogę złapać oddechu. Co to jest?

- Masz tak tylko przy tym chłopaku? – zapytał mnie drapiąc się po rozczochranych włosach.

- Noo… - speszona odwróciłam wzrok.

- Może to twoja pierwsza miłość, Mała Stell – spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

- Miłość jest obrzydliwa! Kiedyś widziałam Louisa jak całował się z jakąś blondynką obok domu. Obrzydliwe! Mama powiedziała, że to jest jego pierwsza miłość i nazywała go „Cmokuś”. – znowu się zaśmiał. Dlaczego się śmiejesz?

- Zabawna jesteś, Mała Stell. Który to chłopiec, przy którym tak szybko bije ci… tutaj – położył długi palec na miejsce, gdzie wcześniej ja pokazałam.

Moja drżąca dłoń powędrowała na jego dużą klatkę piersiową.

- Otóż…. ŻARTOWAŁAM! – nie potrafiłam mu wyznać, że tym chłopcem jest przyjaciel mojego brata, który na mnie krzyczy, kiedy mu o tym mówię. Boję się go wtedy…

- Chodź tu ty mała…!

           Resztki mojego twardego snu gdzieś uleciały, a umysł powoli się rozbudzał. Leniwie rozchyliłam powieki i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Byłam w swoim pokoju. 

Na moment znowu zostałam sama ze swoim cierpieniem i przemyśleniami. Kilka spraw nie dawało mi spokoju. Mianowicie: kiedy wreszcie zniknie ból oraz te siniaki? Jak żałośnie musiałam przez nie wyglądać? Ugh, czemu ja właściwie się łudzę, że tym razem będzie inaczej, że coś się zmieni? 

- Stella, możesz łaskawie zejdziesz na dół?! – usłyszałam irytujący dźwięk głosu mojej matki.

- Już schodzę! – odburknęłam i z ledwością położyłam nogę na podłogę. Dopiero, kiedy się schyliłam zauważyłam dużego siniaka na moim udzie. Przełknęłam z ledwością ślinę.

 Podniosłam się z łóżka. Chwyciłam stanik z komody, ubrania i udałam się do łazienki. Spojrzałam w lustro. Jezu, nie wyglądałam za dobrze. Podkrążone oczy, a kiedy zdjęłam wszystkie ubrania i po prostu stałam naga przed lustrem zauważyłam ciemno fioletowe plamy. Nie chciałam dalej na to patrzeć, więc  po prostu wskoczyłam pod strumień ciepłej wody płynącej z prysznica.

Pośpiesznie założyłam moje ulubione legginsy oraz luźny czerwony top z dość długim rękawem, dotychczas była moją ulubioną koszulką.

Popędziłam na dół po schodach.

- Myślałam, że już nie zejdziesz. Siadaj i jedz śniadanie. – Czułam się osaczona we własnym domu, co w pewnym sensie było dokuczliwe, bo nie mogłam nawet porozmawiać z rodzicami, co moim zdaniem było ważniejsze. Ale z nimi nie dało się dogadać. Ilekroć próbowałam coś powiedzieć, zaczynali piszczeć i nie dali mi dojść do słowa. To trochę wkurzające. Od tamtego czasu przechodziłam przez istną tragedie…

*WSPOMNIENIE*

(Holmes Chapel)

  Samolot wylądował o 13:45 w strefie czasowej Anglii.

To co się wydarzyło po wyjściu na lotnisku spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Jakiś natarczywy dziennikarz, który musiał być bardzo dobrze poinformowany, kiedy i gdzie wyląduje. Tylko on tam stał, biegając za mną w kółko i zadając jakieś chaotyczne pytania. Byłam przerażona. 

Ludzie patrzyli się na mnie jak na wariatkę.

-„Czy to prawda, że jesteś siostrą Louisa Tomilsona z zespołu One Direction?”.

Odebrałam szybko moje bagaże i zamówiłam taksówkę. Nic innego nie wpadło mi do głowy, chciałam po prostu jak najszybciej uciec.

*Trzy godziny później*

-Wiedziałam, że tak będzie! Jesteś… brak mi słów na ciebie, dziewucho! –krzyczała na mnie, a ja zanosiłam się płaczem.

- Przepraszam mamo… - wyszlochałam.

- Nienawidzę cię, rozumiesz?! Zniszczyłaś życie całej naszej rodzinie!

*Koniec wspomnienia*

Szłam ulicami Holmes Chapel. Uwielbiam to malutkie miasteczko. Niekiedy uważa się je za wieś, ale jak dla mnie to raj. Uwielbiam je, jest takie… tajemnicze i posiada milion wspomnień.

Było już późno, a ja siedziałam jak zawsze o tej samej porze przez dwanaście miesięcy przychodziłam na ten sam mostek gdzie poznałam Harrego. Uciec od wspomnień? Nie da się tak łatwo. O kimś kogo się kocha całym sercem się nie zapomina.

Usłyszałam w oddali szepty. Chyba jakiś nastolatków.

- Jest tu ktoś? – spytałam czując, że moje serce przyśpiesza od strachu.

Szelest jesiennych liści wirował dosłownie  w mojej głowie.

Odwróciłam się, ale nikogo nie było. Czułam, że nie jestem sama, przestraszyłam się.

Ktoś zaczął się śmiać i w końcu zauważyłam cztery cienie za mną. Nie odwróciłam się. Przerażenie dosłownie buzowało w moich żyłach.

Bałam się.

 Szybko szłam przed siebie, a w końcu zaczęłam uciekać.

*********************************************************************

Pierwszy rozdział dodałam szybciej niż się spodziewałam :D 

następny rozdział będzie yyymmmm... w piątek za tydzień. 

Wiem jeszcze nie ogarnęłam tego bloga, ale myślę, że w najbliższych dniach ogarnę.

+ W tej części opowiadanie w większości będzie z perspektywy Stelli niż innych bohaterów.  

Do zobaczenia i liczę na opinię I rozdziału :)

 (Wejdźcie w tekst na samym początku rozdziału, dziękuje :))